လြဲမွားျခင္းနိယာမ

၀တၳဳတုိ စ/ဆုံး - ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)

ေနပူက်ဲတဲေအာက္တြင္တခ်ိန္လုံး လမ္းေလွ်ာက္ေနရရင္းမွ ရုတ္တရက္ ေနရိပ္ေအာက္ထဲ ၀င္လုိက္သျဖင့္
မ်က္စိတုိ႕ျပာေ၀သြားရသည္။

"ေအာင္မေလး ေသပါၿပီေတာ့္"

သူ သည္ေလာက္ေအာ္ေနတာေတာင္ မည္သူမွ် လာေရာက္ေဖးမထူျခင္းမရွိ။ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းႏွင့္ လူးလဲထရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေျမာင္းထဲသုိ႕က်သြားေသာ ဗန္းကုိ ေျပးေကာက္ရသည္။ နီရဲစြာ က်ဲျပန္႕ေနေသာ
ဖရဲသီးစိတ္မ်ားကေတာ့ ရစရာမရွိေတာ့။ သူ႕ရင္ဘတ္ အိတ္ေထာင္ထဲတြင္ ေငြႏွစ္ရားငါးဆယ္ထဲရွိေသးသည္။ သည္ေန႕အဖုိ႕ အရင္းရဖုိ႕မေျပာႏွင့္ အျမတ္ပင္ စုန္းစုန္းျမဳပ္ေနၿပီဆုိသာ သူသိလုိက္ပါသည္။

ဖရဲသီးစိတ္မ်ားကုိ ႏွေျမာတသစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနရင္းက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္စိက ကစားျဖစ္သည္။ သူ႕အား
ရယ္က်ဲက်ဲျဖစ္ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြကုိေတြ႕ရသည္။ ရယ္ရက္လုိက္ေလျခင္း။ သူသိမ္ငယ္စြာခံစားလုိက္ရသည္။


(၁)

“မေန႕က နင္ ဖရဲသီးဗန္းေမာက္က်လုိ႕ဆုိ“
အေမးႏွင့္အတူ ျဗန္းခနဲထုိင္ခ်လုိက္ေသာ ခင့္ကုိ သူမုန္းပါသည္။ ႏုတ္သြက္အာသြက္ႏွင့္ စပ္စုလြန္းလွပါေသာ ခင္သည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။
“ဟုတ္တယ္ဟဲ့။ “
“နင္ကလည္း နင္ပဲ ေနရာတကာ နေမာ္နမဲ့နဲ႕ကုိး“
“ေနပူကေန ေနရိပ္ထဲအ၀င္ မ်က္စိေတြ ျပာသြားလုိ႕ပါဟယ္။ ဒါေတာင္ ေဖးမမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး“

ခင္က စိတ္မေကာင္းသည့္ဟန္ႏွင့္ သူ႕ကုိၾကည့္သည္။ ထုိအၾကည့္ေတြကုိလြဲဖယ္ရင္း ေကာက္လက္စ စပါးလုံးေတြကုိသာေခါင္းငုံ႕ၿပီး ေရြးေနလုိက္ေတာ့သည္။ ခင့္မ်က္၀န္းဆီက အားေပးႏွစ္သိမ့္ေနသည္ကုိ သိသည္ႏွင့္ သူလည္း အလုိလုိ အားငယ္လာရသည္ပဲ။ သူ သည္ေန႕ေစ်းမထြက္ျဖစ္။ မေန႕က ေမွာက္က်သြားခဲ့ေသာ ဖရဲသီးဗန္းက အျမတ္ေရာ အရင္းပါ ပါသြားခဲ့သျဖင့္ သူ သည္ေန႕ ေစ်းမထြက္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ဖရဲဆုိင္က လက္လီစိတ္သည္ေတြၾကားထဲ သူ အျမဲေနာက္ေကာက္ က်န္ခဲ့ရသည္ခ်ည္း။ တျခားသူေတြ အရင္းမေပးႏုိင္လည္းေနာက္တစ္ရက္ႏွင့္ေပါင္းၿပီး ေရာင္း၍ေပးလုိ႕ရသည္။ သူ ဆုိလွ်င္။
သူ ထုိအေၾကာင္းေတြ မေတြးခ်င္ေတာ့။
“နင္ ေစ်းမထြက္ႏုိင္ဘူးဆုိ သန္းေအးေျပာတယ္။ ေရာ့“
သူ မယူခ်င္ပါဘူး။ ခင့္လက္ထဲက ေငြတစ္ေထာင္တန္ကေလးသည္ သူ႕အတြက္ ေစ်းရင္းလုိ႕ရသည္။ သူ ခင့္ဆီကအကူအညီမယူခ်င္။
 “ရပါတယ္ဟာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ငါေစ်းထြက္ႏိုင္မွာပါ“
“နင္ ေန႕ျပန္တုိးေခ်းဦးမလုိ႕မလား။ လုပ္မေနပါနဲ႕။ ဒီက ယူလုိက္ ။ အတုိးေရာ၊ အရင္းေရာ
နင္ျပန္ေပးစရာမလုိပါဘူး။ နင့္ကုိ ကူခ်င္လုိ သက္သက္ငါလာခဲ့တာ။ ကဲ ငါသြားမယ္။“

ေငြတစ္ေထာင္က ဆန္ဗန္းထဲမွာ။ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္ေနေသာ ခင္ႏွင့္ သူသည္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္
ေ၀းကြာေနခဲ့ၿပီဟု သူထင္လုိက္သည္။


(၂)

ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေမေမ ေခ်ာင္းဆုိးေနဆဲ။ ရာသီဥတု အကူးအေျပာင္းေၾကာင့္ ေမေမ တစ္ေန႕က
စဖ်ားသည္။ ေနကုန္ေနခမ္း အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနရေသာ ေမေမကုိ႕ သူသနားသည္။ သူ ဖရဲသီးစိတ္ ေရာင္းရသည့္ အျမတ္ေငြေလးက မစုိ႕မပုိ႕။ မေန႕က သူ ဖရဲသီးဗန္းေမာက္က်သည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ေစ်းရင္းမရွိေတာ့။
ဖရဲသီးဆုိင္ကုိ အရင္းမေပးႏုိင္သည့္ အေၾကာင္း မ်က္ရည္ခံထုိး၍ ေျပာရသည္။ မယုံခ်င္ ယုံခ်င္ႏွင့္ ေနာက္ေန႕ေစ်းရင္းပါလာမွ လာခဲ့ဟု ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေျပာလႊတ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သည္ေန႕ေစ်းမထြက္ႏုိင္။
ညေနကမွ ခင္က ေစ်းရင္း ေငြတစ္ေထာင္ လာေပးသြားသည္။ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း
ဗန္းရြက္ဖရဲသီးေရာင္းပါမွ တစ္ေထာင့္ရွစ္ရာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ရသည္။ ဒါသည္ပင္ ဆန္၀ယ္လုိက္လွ်င္
ေငြႏွစ္ရာေပ်ာ့ေပ်ာ့သာက်န္၏။

“အဟြတ္…အဟြတ္….အဟြတ္“
ေမေမ ေခ်ာင္းေတြ တရစပ္ဆုိးလာသည္။ သူ ဖေယာင္းတုိင္မီးညိွလုိက္သည္။ ေမေမ နဖူးျပင္ကုိစမ္းၾကည့္ေတာ့ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ ေမေမ အဖ်ားေတြတက္ေနသည္ေကာ။ ေမေမ့ေခါင္းရင္းက ပလပ္စတစ္ျခင္းထဲတြင္ မေန႕က ၀ယ္ထားေသာ ငန္းေဆးထုပ္ပင္မရွိေတာ့။ ေမေမေဆးမရွိေတာ့သည္ကုိ သူ႕ကုိမေျပာ။
က်ိတ္မွိတ္ေနခဲ့သည္ေကာ။

တရုတ္ျဖစ္တုိင္ကပ္နာရီကေလးကုိၾကည့္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲ။ သည္အခ်ိန္ သူ႕တုိ႕ရပ္ကြက္ကေလးထဲရွိ
မည္သည့္ေစ်းဆုိင္မွ် မဖြင့္ေတာ့သည္ကုိ သူသိသည္။ သူတုိ႕ရပ္ကြက္ႏွင့္ တစ္လမ္းေက်ာ္တြင္ ရိွေသာ
ေဆးဆုိင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ကုိ အမွတ္ရသည္။ သူ႕ ေခါင္းဦးေအာက္ကုိ လက္ႏွင့္စမ္းၿပီး ႏွိဳက္လုိက္သည္။ ညေနက ခင္ေပးသြားေသာ ေငြတစ္ေထာင္။
နက္ျဖန္မနက္..ေစ်းရင္းရမည္ ေငြတစ္ေထာင္။ နက္ျဖန္မနက္ ေစ်းမထြက္ႏုိင္လွ်င္ ထုိေန႕အဖုိ႕
ခ်က္စရာဆန္ကလြဲ၍ ဟင္းစားမရွိ။ ညေနကတည္းက မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြက္ ေျပာင္သလင္းခါေနေသာ ဆားဗူး၊
အခ်ိဳမႈန္႕ဗူးေတြကုိေတြ႕ရသည္။ လက္တစ္လုံးသာက်န္ေသာ ဆီပုလင္းကုိလည္းေတြ႕သည္။
ခု ေနမေကာင္းေသာ ေမေမ့ကုိေတြ႕သည္။ မရွိတာခ်င္းအတူတူ ေမေမမရွိလုိ႕ သူ႕ဘ၀မျဖစ္။
လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကုိကုိင္ဆြဲၿပီး အိမ္ကထြက္လုိက္သည္။ မထြက္ခင္ ေမေမ့ကုိယ္ေပၚသို႕ သူျခံဳသည့္ေစာင္ကုိ ထပ္ေပးခဲ့သည္။ ညေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကယ္မ်ား မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖင့္ လင္းေနသည္။


(၃)

ေခြးမ်ား ေဟာင္လြန္းလွသည္။ ေခြးေၾကာက္တတ္ေသာ  သူ႕အဖုိ႕ ေခၽြးေတြေတာင္ျပန္လာရသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြ ျခံစည္းရုိးမလုံသျဖင့္ ေခြးေတြက ေခြးတိုးေပါက္တုိင္းကေန ေျပးေျပး
ထြက္လာလုိက္ၾကသည္မ်ား တစ္ေကာင္ကပင္ ႏွစ္ေကာင္အထက္ မ်ားလာသည္။ လက္ႏွိပ္မီးေလး ထြန္းလွ်က္က လမ္းေဘးတြင္ ေတြ႕ရေသာ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ လက္နက္သဖြယ္ ေကာက္ကုိင္လုိက္ရသည္။

သူ႕လက္ထဲတြင္ ေမေမ့အတြက္ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆးႏွင့္ အပူက်ေဆးေတြပါလာသည္။ သည္ေဆးေတြသည္ပင္ သူေအာက္က် ေနာက္က်ခံ၍၀ယ္လာရေသာ ေဆးေတြျဖစ္သည္။
ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္ေတြဟူေသာ အၾကည့္ေတြႏွင့္ သကၤာမကင္းရွိေနေသာ အၾကည့္ေတြက သူ႕ စာရိတၱေတြကုိ မထီမဲ့ျမင္ျပဳေနသည္။ ပိတ္ထားေသာ ေဆးဆိုင္ေရွ႕တြင္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း သူ႕အသံႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလးျဖင့္ ဆုိင္ရွင္ေတြကုိအသံျပဳေနရသည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညသည္ သူ႕အသံေၾကာင့္ႏုိးထမလာ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကားတစ္စီး ေဆးဆုိင္ေရွ႕ထုိးဆုိက္လာသည္။

ကားေပၚကလူေတြ ပ်ာယာခတ္ေနၾကသည္။ ေဆးဆုိင္တံခါးကုိ တဘုန္းဘုန္းထုသည္။ ေအာ္ေခၚသည္။ အထဲကေခ်ာက္ဟူေသာ ခ်က္ခ်သံကိုၾကားလုိက္ရသျဖင့္ သူပါ ၀မ္းသာသြားရသည္။

“ဘာလဲ“
“ေဆးလုိလုိပါ။ “
“ဘာေဆးေတြလဲ“
“ဒီမွာ ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ေတြေရးေပးလုိက္တဲ့ ေဆးစာပါ“

လုိခ်င္သည့္ေဆးေတြရသည္ႏွင့္ ကားငယ္ေလးသည္ ျမွားတစ္စင္းပမာ လစ္ခနဲျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သြားသည္။ ခုမွ သူ ေဆးဆုိင္ေရွ႕သုိ႕ေရာက္ေနရျခင္းအေၾကာင္းကုိ အမွတ္ရသည္။ ကပ်ာကယာျဖင့္ပင္ တံခါးကုိ ဆြဲပိတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေဆးဆုိင္ရွင္ကုိ လွမ္းတားလုိက္ရသည္။

“ဟုိ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးနဲ႕ အပူက်ေဆးလိုခ်င္လုိ႕ပါ“
သူ႕ကုိၾကည့္ေသာ အၾကည့္ေတြ သူမၾကိဳက္ပါ။
“ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါသလဲ“
“တစ္..တစ္ေထာင္ပါ“
“ေပး သုံးၾကိမ္စာၾကည့္ထည့္ေပးလုိက္မယ္“

ေဆးဆုိင္ကအျပန္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနသည္။လမ္းတြင္ လူသူေလးပါး ကင္းမဲ့ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လမ္းသြယ္ေလးဆီမွာ ေျပးေျပးထြက္လာေသာ ေခြးေလ ေခြးလႊင့္မ်ားမွာလြဲ၍ မည္သည့္ သက္ရွိမွ်မေတြ႕မိ။ ရပ္ကြက္ထိပ္ ကင္းတဲနားသုိ႕ သူေရာက္လာသည္။ ကင္းသမားေတြ သံေသးသံေၾကာင္ျဖင့္
ညသန္းေခါင္ကုိႏွိပ္စက္လွ်က္ သီခ်င္းေအာ္ဆုိေနၾကသည္။ ကင္းတဲတြင္ လူ ေလးေယာက္ခန္႕ရွိမည္ဟု သူသိသည္။ သူတုိ႕ရပ္ကြက္ထိပ္သည္ ေမွာင္မည္းေနသည္။ မီးမပါ ေရမပါေသာ အိမ္ဌားေတြ သည္ရပ္ကြက္ကေလးတြင္ စုျပံဳေနသည္။

“ေဟ့ ရပ္လုိက္စမ္း“
သူ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ကင္းသမားက လက္ႏွိပ္မီးျဖင့္ သူ႕ကုိထုိးၾကသည္။ ၿပီးေတာ့
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ေရွ႕က ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္..။ ဖရဲသီးစိတ္သည္ကေလးပါလားေဟ့“
သူ႔ မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား သီးထလာသည္။ သူႏွင့္ ေျခဆယ္လွမ္းအကြာတြင္
ကင္းသမားတစ္စု…။

(၄)

ေမေမေဆးေသာက္ၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ သူလုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ရပ္သည္ မွန္သလား မွားသလား ခုခ်ိန္ထိ
ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္သည္ မနက္ သုံးနာရီကုိျပေနသည္။ လွိဳက္ဖုိေနေသာ ရင္ဘတ္ႀကီးသည္ ခုထိ ဖုလုိက္ေဖာင္းလုိက္ျဖစ္ေနဆဲ။ ေစာေစာက ေမေမ့ကုိေဆးတုိက္သည္ပင္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္အစုံကုိ သတိႀကီးစြာထားလွ်က္ေရခြက္ကုိ မနည္းမေႏွာကုိင္ထားခဲ့ရသည္။ အဖ်ားႀကီး၍ မ်က္လုံးပိတ္လွ်က္ မွိန္းေနရေသာ ေမေမ့ကုိသူေက်းဇူးတင္သည္။ သုိ႕မဟုတ္လွ်င္ သူ႕မ်က္ႏွာထက္ဆီမွ စုိးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား၊ ေၾကာက္ရြ႕ံအားငယ္စိတ္မ်ားကုိေမေမ ေတြ႕သြားေပလိမ့္မည္။ နံနက္မုိးေသာက္လွ်င္ ခင္ႏွင့္ သူမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့။ ရခဲလွေသာ
ဘ၀ႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ေဇာက္ထုိးမုိးေမွ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ကေျပာင္းသိ ကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါေသာ သူ။
သည္ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ရွိမေနေလာက္ေတာ့။
ခင္ေပးေသာ ေငြတစ္ေထာင္သည္ ေမေမ့အတြက္ ဇီ၀ိတဒါနတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့သည္ဆုိလွ်င္ ခင္ေက်နပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ခင္ သူ႕ကုိခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု သူ ထင္သည္။
နားထဲတြင္
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ေရွ႕က ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္..။ ဖရဲသီးစိတ္သည္ကေလးပါလားေဟ့“ ဆုိသည္ကုိျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။


(၅)

လူေလးဦး သူ႕အနားေရာက္လာၾကသည္။ သူ႕ႏွာေခါင္း၀တြင္ အရက္နံ႕ကခ်ဥ္ခ်ဥ္စူးစူးျဖင့္ ေထာင္းခနဲ။
ေျခလွမ္းေတြက ယိွဳင္တုိင္တုိင္အေျခအေန။

“ေၾသာ္ ဘယ္သူမ်ားလဲမွတ္တယ္ မိအုန္းၾကည္သား အေျခာက္ကေလးကုိ၊ ေဟ့ေကာင္ေတြၾကည့္စမ္း ဒီေကာင္က ဒီလုိေတာ့လည္း မိန္းမေခ်ာေခ်ာသားဟ၊ ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည္စမ္း“

သူ႕ေမးေစ့ကုိ လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ကင္းသမားအေဖာ္ေတြကုိ ဆြဲျပေနသည္။ သူေၾကာက္ေနၿပီ။ တစ္ကုိယ္လုံး တုန္ရီလာခဲ့ၿပီ။ ေသြးတုိ႕ ေခါင္းတြင္ လာလာေဆာင့္ေနၿပီ။

“ဟုတ္သားဟ၊ ၾကည့္ဦး ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ကလဲ မိန္းမတစ္ေယာက္လုိပဲကြ။ ေနပါဦး မင္းက ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ကျပန္လာတာလဲကြ။ ေျပာစမ္းပါဦး ၊ ကိုႀကီးတုိ႕ကုိ“

သူ႕ပခုံးကုိသုိင္းဖက္လာသည္။ သူတစ္ဘက္ကုိယွိဳင္သြားခဲ့သည္။
“ေဆး…ေဆး..ေဆးဆုိင္ကပါ။“
“ဘာေဆးဆုိင္ဟုတ္လား။ မင္းကြာ လာလိမ္ေနေသးတယ္။ မင္းတုိ႕အထာေတြ ငါတို႕ႏွပ္ေနၿပီကြ“
“တ….တကယ္…တကယ္ေျပာတာပါ ဒီ …ဒီမွာ ေဆးေတြပါ“
သူျပေသာ ေဆးထုတ္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေအာ္ရယ္သည္။
“ဟား……ဟား…ဟား…..ဟား ေဟ့ေကာင္ေတြ “
“ေဟ “
“မေလာက္ေလး မေလာက္စား အေျခာက္က ငါတုိ႕ကုိ လာလိမ္ေနတယ္ေဟ့။ ငါေတာ့ သိပ္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး…။“
“ဒီေတာ့“

သူတုိ႕မ်က္လုံးေတြ ခက္ထန္ေနသည္ဟု သူထင္လာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေနျမဲ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ သူ႕တစ္ကုိယ္လုံး
ပူထူလြန္းလွသည္ဟု ခံစားမိသည္။

“ဇာတ္တူသားခ်င္းစားရင္ ပုိခ်ိဳတယ္ဆုိကြ“
“သေဘာေပါက္ၿပီကြာ လာစမ္း“

သန္မာေသာ လက္ႀကီးႏွစ္ဖက္က သူလက္ေမာင္းေသးေသးေလးကုိဆြဲၿပီး ကင္းတဲအေနာက္ဘက္
ျခံဳစပ္သုိ႕ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ သူ ရုန္းကုန္ၿပီး ေျပးဖုိ႕ၾကိဳးစားသည္။ ပါးစပ္ကလည္း။ +

“လင္း  လင္းကုိ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕။ လင္းအဲလုိ လူမဟုတ္ဘူး။ လင္းကုိ လႊတ္ေပးပါ ေမေမ ေမေမ ဖ်ားေနတယ္
လင္းကုိလႊတ္ေပးပါ ဟီး…ဟီး..ဟီး“

သူတို႕ ရမၼက္ေသြးမ်ားသည္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၾကလွ်က္ သူ႕စကားသံကုိမွ် မၾကားေတာ့ပဲ
အရွက္တရားကင္းမဲ့လွ်က္ အေတြ႕ထူးတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ၀ုိင္း၀န္း စားေသာက္ခဲ့ၾကသည္။လူေလးဦးႏွင့္ လူတစ္ဦး
ဘယ္မွာ အင္အားမွ်မည္နည္း။


(၆)

မ်က္စိေရွ႕ ေသြးအုိင္ထဲတြင္ ေမွာက္ယက္လဲေနၾကေသာ လူေလးဦး။ ထင္းခြဲပုဆိတ္ကုိကုိင္ထားေသာ သူ
မလွဳပ္မယွက္ႀကီးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႕ပုဆုိးေလးတစ္ထည္လုံး အညစ္အေၾကးမ်ားႏွင့္ ေပက်ံေနသည္။
ေစာေစာတုန္းက သူ ထုိလူေလးဦးလက္မွ ရုန္းထြက္လာခဲ့သည္။ ကင္းတဲနားအေရာက္ သူ မီးပုံေဘးရွိ
ထင္းခြဲပုဆိန္ကုိေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ ေျခလွမ္းမ်ား တုန္႕ခနဲရပ္သြားခဲ့သည္။ ဘ၀တြင္ ၀ဋ္ေၾကြးရွိခဲ့၍
ျပန္လည္ေပးဆပ္ေနရေသာ သူ႕အျဖစ္က ခုေတာ့ ရွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္မွာ
အစြန္းေရာက္ခဲ့ရၿပီ။ လက္ထဲတြင္ ေမေမ့အတြက္ပါလာေသာ ေဆးထုပ္ကေလးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိသည္။
သူ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးေသာ မေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးေသာ စိတ္ဓါတ္တုိ႕ရွင္သန္လာသည္ဟု ထင္ေနသည္။
ယုံၾကည္မႈတစ္ခုသည္ ခုမွ ျဖစ္တည္လာရသည္။

မ်က္၀န္းမ်ားဆီမွာ မ်က္ရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာေနသည္။ သူ႕အက်ီၤတစ္ခုလုံး စုတ္ျပဲေနသည္။
မက္ေမာစရာမရွိေသာ ပုရိသေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္တစ္ခုကုိ အဆန္မရွိေသာ ဟန္ျဖင့္ ခုျဖည့္၀တ္ထားခဲ့ေသာ
ဇာေဘာ္လီပင္ တစ္ပုိင္းတစ္စေပၚေန၏။ သူ အက်ီီကုိ ဆြဲခၽြတ္လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေဘာ္လီကုိ ..။
ပုဆုိးကုိ ပုဆုိးလုိ သူ၀တ္သည္။ မိန္းမပုံပုဆုိး၀တ္ၿပီး ေမွာက္ယက္လဲခဲ့ေသာေန႕လည္ခင္းတစ္ခု။ ဖရဲဆုိင္က
မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေနာက္ေန႕မလာနဲ႕ဟုေျပာေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခု။ ေဆးဆုိင္က ၾကည့္ေသာ အၾကည့္။ ၿပီး ခင္၏
မ်က္၀န္းဆီမွာ ရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ အၾကင္နာပါေသာ စာနာႏွစ္သိမ့္နားလည္မႈ..။
သူ ပုဆိန္ကုိကုိင္မိလုိက္ခ်ိန္တြင္ ဘာကုိမွ မသိေတာ့။
ေစာေစာက ျခံဳထဲကုိ တရွိန္ထုိးေျပး၀င္ၿပီး မူးငုိက္ေနေသာ လူေလးဦးကုိ အပုိင္းပုိင္းခုတ္ခ်လုိက္သည္။
ေသြးတုိ႕ဖ်ာခနဲ။ သူ႕ပါးစပ္က

“ဇာတ္တူသားစားရင္ ပုိခ်ိဳတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ဘူး..အဲဒါ ဇာတ္တူသားစားလုိ႕ ဟသၤာ ကုိးေသာင္း ပ်က္စီးတာကြ..။
အဲဒါဟသၤာကုိးေသာင္းဒီလုိပ်က္စီးတာကြ။ဇာတ္တူသားစားလုိ႕ကြ…ကဲ..ကြာ…ကဲကြာ..ဟီး…ဟီး..ဟီး“

*****************
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း။ ဩဂုတ္၊ ၂၀၁၄။

Subscribe by Email

Follow Updates Articles from This Blog via Email